MOEDERTAAL | Liewe Soens…

Twee maande is verby, kan jy glo? So baie het gebeur, “friend.” Ek het heeltemal ontwortel in die Wes-Kaap, my tassies gepak en in my kar geklim op ‘n avontuur. Die langpad het my uitgespoeg op Drie Susters, teruggesluk tot in Wellington en toe vlieg FlySAFair my KZN toe. En hier bevind ek my. Weg uit die zone van nuus oor jou. Iewers waar ek nie gebombardeer word met jou berugtheid nie.  Waar ek net kan prosesseer dat jy vir altyd weg is. Kan treur. En jou kan onthou vir wie jy regtig was.

Ek wens ek kon jou “legacy” beskerm. Ek wens ek kon jou foute met ‘n MonAmi uitveër uitwis, maar dis asof die wêreld hulle met ‘n Artline70 inkleur. Kom ek en jy wees gou eerlik met mekaar: hierdie is nie wie jy was nie. Die laaste paar maande van jou lewe het jou sprankel uitgedoof. Ek wens ek was meer “present.” Ek wens ek het meer notisie geneem. Kind, ek verlang na lag saam met jou.

Ek wil hê die wêreld moet weet dat die media ‘n gitswart prentjie van jou skilder terwyl jy propvol kleur was. Jou murg was soos ‘n reënboog. En as mens naby genoeg kon kom, was daar hope goud om gevind te word. Goud wat jy so maklik uitgedeel het.

Soens, jou foute definieer jou nie vir my nie. Nie vir een van ons wat naby aan jou was nie. Ons het jou hart so goed geken omdat jy nie van hom ‘n moordkuil gemaak het nie. Ons is nie blind vir die feit dat jy aangejaag het nie, maar niks van hierdie sensasie-gedrewe storie “faze” ons nie. Ek wil graag sien watter geraamtes alles begin uitkom as ons die media se lewens begin “scrutinize” en hul vuil wasgoed in almal se gesigte begin druk. Daar word duisende kinders daagliks ontvoer en verkoop as seksslawe, baba’s word verkrag, mense kripeer van honger en ellende en terwyl die media ‘n platform het om vanaf te protesteer dat geregtigheid moet geskied en ‘n lig kan skyn op dinge waar pikdonker seëvier, kies hulle om twee mense wat tragies dood is, uitmekaar te skeur.

Ek kan nie minder omgee oor die “affair” nie. Ek wens hul kon net vir ons feite gee van wat met jou en Jacques gebeur het. Hoe “deal” ons met hierdie trauma? Is ons vriende dood in ‘n frats-ongeluk? Het ons vriend ons vriendin vermoor? Of is hul albei vermoor? Wie vergewe ons? Wie moet ons vryspreek? Dis al wat ons wil weet. Ek voel ‘n veer vir wat jy in persoonlike kapasiteit vir jou vriendinne gewhatsapp het. Nog minder oor wat jy en jou man in ‘n super moeilike tyd in jul huwelik, vir mekaar gestuur het in boodskappe. Dit het net mooi niks met my te doen nie. Ek wil so graag jul privaatheid “honour,” maar daar’s niks wat ons kan doen nie. Dit is wat dit is.

Al wat ek poog om nou verder te doen, is om parallel met hierdie klomp vieslike stories, die mooi van wie jy was te versprei en te gesels oor wat ‘n absolute “champ” jou man was. Hy was ‘n goedhartige, lieflike mens met soveel lankmoedigheid. Ek het nou-die-dag sit en dink: ek kan letterlik nie aan eenkeer dink wat ek ooit vir Jacques geirriteerd, gefrustreerd of kwaad gesien het nie (en ek ken hom al vandat ons 14 jaar oud is.) Wel, okay…dalk was hy soms gefrustreerd met hoe die Bokke gespeel het…

En jy, my mens. Ai, jy was ‘n lekker mens. Propvol pret. Met ‘n lag wat baiekeer hartseer kon uitdryf. Niemand lag so baie en so maklik en so aanmekaar soos jy gelag het nie. Vir varings in ons tande. Vir mae wat pyn. Vir kouse wat leer. Vir volstruiskuikenhare. Jy kon lag vir die simpelste goed, “oh my hat.” Onthou jy toe ons uit die kerk gejaag is omdat ons so baie gelag het? Of die aand wat jy jou broek natgepiepie het van die lag agterop die bakkie op pad Malmesbury toe? Lag saam met jou het my siel genees van baie dinge en toe ek destyds op ‘n teer plek was oor Middelberg, het jy vir my grappies vertel om my fokus te verskuif. Jy het saam met my geswoeg deur Wiskunde-klasse. En ons het onsself op een of ander belaglike manier saam bevind in die 10.3 “slim” Skeinatklas. “What a joke?” Dit ook net gemaak tot Junie-eksamen toe is die Aardrykskundeklas twee skitterende sterre ryker.

En toe word ons groot en ons moet in ‘n huisie bly en ons moet kosmaak en werk toe gaan en moeg saans in die bed inval. Jy moes tennis afrig, maar ek moes jou eers wys hoe om ‘n raket vas te hou. Daar was irriterende hane wat ons te vroeg wakkergekraai het. Maar daar was soveel rus in daardie huis. Soveel vreugde. Ek moes altyd vir jou sing en klavierspeel. Jy het altyd gedans. Met Dadel.

Soens, jul dood het gemaak dat ek my lewe opnuut voor Jesus se voete gaan neerlê het. Want êrens langs die pad het die lewe vir my ‘n absolute oorlewingstog geword. Die realiteit van die saak is dat die lewe ‘n geskenk is en ek glo nie ons is geroep om slegs te oorleef nie.

Een van my “nuwe” KZN-vriendinne noem gister vir my dat ons so dikwels sê ons is bereid om vir Jesus te sterf, maar is ons bereid om regtig vir Hom te léwe? Want dit is wat die kruis kom gee het – lewe in oorvloed. Dankie dat jou en Jacques se donkerste uur my terug kon ruk na ‘n plek van Lig en my gedryf het om die muur wat ek met soveel bravade rondom my gemakzone gebou het, af te breek. Dankie dat julle my forseer het om op ‘n plek te kom van totale “surrender.” My storie is mooier as gevolg van julle. My lewe is voller. My hart is ligter. En jy en Jacques is vir ewig deel hiervan.

Ek belowe om altyd die mooi te onthou. Ek vertou dat die volle waarheid sal seëvier en mense sal vrymaak. Want dit is wat Waarheid doen.